dolaplıda dehşet

Her şey 1985 yılının eylül ayında, İstanbul’un Dolaplı semtinde, şirin
mi şirin bir göl kıyısında başladı. Kim böyle güzel ve doğal bir
ortamın böyle korkunç sırlar barındırabileceğini tahmin edebilirdi ki.

O zamanlar daha bir çocuktum. Annem, Dolaplı Nükleer Araştırma
Merkezi’nde kimya mühendisi olarak çalışıyordu. Anneannem ve dedemi hiç
tanımadım. Onlar daha ben küçük yaştayken ölmüşler. Babamla annemse ben
küçük yaştayken ayrılmışlar. Annem beni bakıcıya bırakmak istememişti,
durmadan konu komşuya bırakmak da mümkün olmadığı için sık sık onunla
işyerine gidiyordum. Kızıltoprak’taki evimizden Dolaplı’ya yaptığımız
yolculukların çok lezzetli poğaçalarla başladığını hatırlıyorum.
Annemin iş arkadaşları beni çok severdi, hep benimle otobüste oyunlar
oynarlardı. Ama Dolaplı’ya yaklaştıkça otobüsün içine bir kasvet dolar,
herkes susardı. Yolculardan kimi uyuklar, kimi boş boş pencereden
bakardı. Yerleşim bölgelerinden uzaklaşıp araştırma merkezinin içine
girdiğimizde yol kenarlarındaki kurukafalı levhaları görürdüm.
Altlarında ‘Radyoaktif Tehlike’ yazıyormuş bu levhaların. Tabii ben o
zaman okuma yazmayı bilmiyordum ve sadece kurukafaları görebiliyordum.
Bunlar en korkunç çocukluk kâbuslarımda peşimden koşan iskeletleri
hatırlatıyordu bana. O kadar çok korkuyordum ki bu kurukafalardan,
onları görür görmez yere eğilip annemin bacaklarının arasına
saklanıyordum. Annem yavaşça saçlarımı okşayıp korkacak bir şey
olmadığını söylüyordu. Ama korkacak bir şey vardı, tabii o zaman onun
bundan haberi yoktu.

İlk defa kurukafalardan korkmayıp,
cesurca yerimde kıpırdamadan levhalara dik dik baktığım günü hiç
unutmam.’Artık korkmayacağım!’ demiştim kendi kendime.’Bunlar sadece
resim.’ Bu korkumla yüzleşmek bana büyük bir güç vermişti. Bütün gün
boyunca annemin eteklerinden çekip beni araştırma merkezinin hiç
görmediğim yerlerini dolaştırması için tutturdum. İşi başından aşkın
olan annem sonunda kabul etti, çünkü beni hiç kıramazdı.

Dolaplı Araştırma Merkezi, Dolaplı gölünün kıyısındaydı, içinde ofisler
ve laboratuvarlar bulunan tek katlı geniş binalardan oluşuyordu. Bütün
bunların ortasında ‘Reaktör’ vardı. Yaşanan o korkunç olayların
başladığı o lanetli bina. Annem hiç oraya girmek istememişti o gün. Ama
ben kararlıydım. Beni en çok korkutan bina oydu, o yüzden oraya
girecektim ve bütün korkularımla yüzleşecektim. Keşke annemin sözünü
dinleseydim. Ama bilirsiniz, çocuklarını çok seven anneler söz konusu
olunca tam tersi olur, anneler çocuklarının sözünü dinlerler. Reaktöre
girmek için büyük demir kapılarla açılan birkaç odadan geçmek
gerekiyordu. Bir odaya girdiğimizde arkamızdaki kapı özenle
kapatılıyor, sonra önümüzdeki kapı açılıyordu. ‘Bunlar koruma için.’
dedi annem. Neden korunmamız gerektiğini bilmiyordum ama çok
korkmuştum. Elimle annemin kazağını sıktım. Ona yapışık bir şekilde
yürümeye devam ettim. Sonunda kocaman bir odaya alındık. Her yerde
ışıklı makineler ve ortada geniş, su dolu bir havuz vardı. ‘Bu havuzda
yüzülüyor mu?’ diye sordum anneme heyecanla. Annem: ‘Bu havuz araştırma
için.’ dedi. ‘Havuzun içinde uranyum atomları parçalarına ayrılıyor.
Deneyler yapılıyor.’ Hiçbir şey anlamamıştım. Annem tam o sırada bir
deney yapıldığını söyledi. Beyaz önlüklü adamlar makinelerde bazı
tuşlara bastılar, havuzda bir kıpırdama oldu. Anneme sımsıkı sarıldım.
Sonra bir anda havuzun içinden bir ışık yükseldi ve büyük bir patlama
oldu. Patlamanın şiddetiyle hepimiz yere savrulduk. Dumanların içinde,
yerde yatıyordum, kulaklarımın acıdığını hissediyordum. Annemi görmeye
çalışırken bayıldım.

Uyandığımda penceresiz bir laboratuvarda
olduğumuzu gördüm. Her yerim sızlıyor ve acıyordu. Vücuduma baktığımda
iğrenç yaralarla kaplı olduğumu gördüm ve bir çığlık attım. Odada benim
dışımda dört kişi daha vardı. Hepsi baygın biçimde yerde yatıyordu ve
hepsinin üzerinde o iğrenç yaralardan vardı. Annemin yüzünü gördüğümde
bir kez daha çığlık atacak oldum ama boğazıma bir şey tıkandı. Annemin
bütün yüzü yanmıştı ve gözlerinin olması gereken yerde iki kısık
kırmızı çizgi vardı. Benim vücudumdaki yaralar diğerlerininkine kıyasla
çok azdı. Daha sonraları, annem bana patlama anında sarıldığı için bu
kadar az yaralandığım sonucuna vardım.

Çığlıklarımla odada
yatanlardan ikisi uyandı ve anlamsız gözlerle bakmaya başladı, tabii
alınlarının altındaki o etrafları yanık, kıpkırmızı damarlarla kaplı,
pörtlemiş yuvarlaklara göz denilebilirse. Sanırım benimle konuşmaya
çalışıyorlardı ama tek çıkarabildikleri ses anlamsız bir hırıltıydı.
Sözcükleri anlaşılmıyordu ama pörtlemiş gözlerindeki dehşet bütün
duygularını özetlemeye yetiyordu. Bense ilk uyandığım andaki korkumdan
kurtulmuş, annemi uyandırmaya çalışıyordum. Yere eğildim, kollarından
tutup onu sarsmaya çalıştığımda elim derisinin üstündeki o sarı
yapışkan tabakaya değdi. O anda midemdeki tüm yiyecekler boğazıma geldi
ama yutkunup onu sarsmaya devam ettim. Sonunda yavaş yavaş kanlı
gözlerini araladı, diğer iki adam sessizce bizi izliyordu. Beni ilk
gördüğünde yüz kasları dehşet içinde gerildi ama hemen sonra gülümsedi
ve dudaklarını güçlükle kıpırdatarak: ‘Canım..’ dedi.

O lanet
laboratuarın kapısı açılana kadar kaç gün geçti bilmiyorum ama günler
boyunca aç bir şekilde bekledik. Neyse ki odanın köşesinde bir musluk
vardı ve su damla damla aksa da hayatta kalmamıza yetecek kadar su
içebiliyorduk. Diğer iki adam çaresiz bir biçimde kapıyı kırmaya
çalıştılar. İşe yaramayınca tavana yakın olan havalandırma deliğini
denediler. Dikdörtgen şeklindeki deliğin demir ızgarası kolaylıkla
çıkıyordu ama tüm denemelerine rağmen deliğe sığmayı başaramadılar.
Sonunda çaresizlik içinde yere yığıldılar, zaten açlık ve hiçbir
iyileşme belirtisi göstermeyen yaraları tüm enerjilerini tüketmişti.
Annem güçsüzlüğüne rağmen sarılıp beni rahatlatmaya çalışıyor,
hırıltılı sesiyle bana sevdiğim şarkıları mırıldanıyordu. Ancak garip
bir şekilde şarkıların sözlerini birbirine karıştırıyor, sözcükleri
doğru harfleriyle söyleyemiyordu. Ona durmadan ‘Ne oldu?’ ve ‘Ne
olacak?’ diye sormama rağmen ‘Hepsi geçecek.’ dışında bir cevap
alamıyordum. Sonunda laboratuvarın kapısı açıldı ve astronot kıyafeti
gibi kıyafetler giymiş iki adam içeriye girdi. Laboratuvara kısa bir
bakış attıktan sonra bir tanesi annemle bizim çöktüğümüz köşeye
yaklaştı. Annemin kolunu tuttu ve diğer adama baktı. Kafasındaki camlı
maskenin içinden yüzü seçilmiyordu. Diğer adam hafifçe başını salladı
ve ikisi annemi iki kolundan tutup kaldırdılar. Ben annemin eteğine
yapıştım ve ağlamaya başladım. Annem: ‘Korkma.’ dedi. Zorlukla yürüyen
annemi kapıdan çıkarırlarken adamlardan biri beni itti ve yere
yuvarlandım. Bu sırada iki yaralı adam, astronot kıyafetli adamların
üstüne atıldı ve kapıdan çıkmaya çalıştı. Ancak üç saniyelik
mücadeleleri suratlarına ve karınlarına yedikleri yumruklarla sona
erdi. Ben yerde hüngür hüngür ağlarken laboratuvarın kapısı şiddetli
bir biçimde kapandı. Bir saat kadar süren bir bekleyişten sonra annem
kucağında pişmiş etlerle dolu bir tepsiyle içeri girdi. Kapı kapanır
kapanmaz iki adam anneme doğru koştu ve etlere saldırdı, bu sırada
tepsi yere devrildi. Yere saçılan etleri vahşi bir biçimde yemeye
başladılar. Annem güçlükle birkaç parça kapıp yanıma geldi. Hiçbir şey
konuşmadan yedik. Hayatımda hiç bu kadar büyük bir iştahla yediği
hatırlamıyorum. Yemekten sonra annem anlatmaya başladı: ‘Patlamadan
sonra bütün merkez boşaltılmış. Yüksek oranda radyasyon yayılmış ve
merkezdekilerde kalıcı hasarlar meydana gelmiş. Radyasyondan en çok biz
etkilenmişiz. Hücrelerimiz mutasyon geçirmiş olabilir. Bizi bir süre
daha kapalı tutacaklarmış. Bizim iyiliğimiz içinmiş. Neden doktor
getirmediklerini sordum. Hemen bu konuyla ilgileneceklerini söylediler,
kazadan beri merkeze gelen ilk insanlar onlarmış. Bu yüzden yardım
gelmemiş.’

Bu sözlerin ne kadarı doğruydu bilmiyorum ama
laboratuvarın kapısı günler boyunca bir daha açılmadı. Açlığın
yaralarımızın verdiği bütün acıyı unutturan baskısı bizi tekrar etkisi
altına almıştı. Sıkıntımı gidermek için kendi kendime oyunlar oynuyor,
bir dolaptan bulduğum kalemle duvarlara resimler yapıyordum.
Diğerlerine gelince, iyileşmeyen yaraları gibi akıl sağlıkları da
gittikçe bozuluyordu. Gittikçe daha saldırgan davranıyorlar, kapıyı
tekmeleyip boğuk çığlıklar attıktan sonra hınçlarını alamayıp
birbirlerine saldırıyorlardı. Kavgaları da bir tuhaftı. Önce
yumruklaşıyorlar, sonra birbirlerini ısırmaya başlıyorlardı. Böyle
anlarda annemle laboratuvarın köşesinde büzülüp kalıyorduk ve annem
eliyle gözlerimi örtüyordu. Bir gün musluğun damla damla akan suyu
kesildi. Adamlar musluğu bir demir parçası kullanarak parçaladılar.
Açıkta kalmış borulardan damlayan birkaç damla su için dövüştüler.
Dövüşmelerindeki gariplik hareketlerine de yansımıştı. Yürümeleri
gittikçe kamburlaşıyor ve çıkardıkları sesler insan sesinden gittikçe
uzaklaşıyordu. Ama beni en çok korkutan şey annemin de değişmesiydi.
Konuşma yeteneğini kaybetmiş gibiydi. Saatler boyunca tek bir sözcüğü
tekrar ediyor ve ağlıyordu. Boğuk bir mırıltıyla tekrar ettiği bu
sözcüğü ‘muhasyan’ olarak algılıyordum. Ama gene de bunun bir sözcük mü
yoksa bir inilti mi olduğuna karar veremiyordum. Adamların bitmek
bilmeyen kavgaları sonunda yerler devrilmiş deney tüpleriyle,
kimyasallarla dolu şişelerin kırık parçalarıyla kaplanmıştı. Adamların
yanmış suratlarındaki saldırganlık tuhaf bir gülümsemeye dönüşmüştü.
Kırık camlara aldırmadan dört ayak üstünde yürüyorlar, dizlerini ve
ellerini kanatan camları acı içinde uluyarak etrafa fırlatıyorlardı.
Bir keresinde, fırlattıkları bu camlardan biri yanağıma saplandı. Annem
çıldırmış bir biçimde adamların üzerine atıldı. Allahım! Sanki insan
değil de cehennem köpekleriydi bunlar. Annemi yere devirip yakasına
yapıştılar. Annem tırnaklarını adamlardan birinin yüzüne geçirdi.
Tırnaklarıyla kestiği yanaktan sarı bir sıvı fışkırdı. Adam büyük bir
öfkeyle anneme tokat atmaya başladı. Ben kapıya koştum ve yumruklamaya
başladım. Bir yandan da: ‘Yardım edin!’ diye bağırıyor ve ağlıyordum.
Arkama baktığımda annemin hareketsiz bir şekilde yerde yattığını
gördüm. Korkuyla yaklaştım. Adamlardan birinin elinde kanlı bir cam
parçası vardı. Yerde bir kan göleti oluştuğunu gördüm. Annemin
boğazından durmaksızın kan aktığını gördüğümde avazım çıktığı kadar
bağırmaya başladım. Adamlardan biri beni yakamdan tuttuğu gibi başımı
duvara vurdu. Bayılmışım…

Uyandığımda gördüğüm manzara
hayatım boyunca gördüğüm en korkunç sahneydi. Adamlar annemin üzerine
eğilmiş, dişleriyle etlerini koparıyor, çiğ çiğ annemin kollarını
yiyorlardı. Tek düşündüğüm kaçmaktı. Lavabonun üzerine tırmanıp
havalandırma deliğine uzandım. Boyum yetişmiyordu. Birkaç defa zıpladım
ve havalandırmanın ızgarasını yakaladım. Bütün gücümle çektim. Izgara
yerinden çıktı ve ben ızgarayla birlikte yere düştüm. Adamlardan biri
başını kaldırdı, ağzından akan kanlarla bana bakmaya başladı. Çabuk
olmalıydım. Hızla lavaboya tırmandım, tekrar zıplayarak deliği
yakaladım ve kendimi yukarı çektim. Tam vücudumun yarısını delikten
sığdırmayı başarmıştım ki bir el ayak bileğimden yakalayıp çekmeye
başladı. Diğer ayağımla bir tekme attım, bir an için bileğimin
kurtulduğunu hissettim. Çabucak sürünmeye başladım ve havalandırma
borusunda ilerlemeye başladım. Ardımdaki hırıltılı çığlıklara ve
ulumaları duymamaya çalışarak dar koridor boyunca süründüm. Koridorun
sonundaki ızgarayı ittim ve yavaşça kafamı dışarı uzattım. Burası da
bir laboratuvardı ama pencereleri vardı. Aşağıya atlayıp pencerelerden
birini açtım. Otlarla kaplı toprağın üstüne atladım ve var gücümle
koştum. Tek bir insanın gözükmediği binaları geçerek, boş yolların
üzerinde koştum. Aç ve susuz vücudum daha fazla dayanamadı ve yere
yığıldım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken uyuyakaldım. Uyandığımda
gece olmuştu. İlkin hiçbir şey göremedim. Zifiri karanlıkta ayağa
kalktım ve ellerimle etrafımı yoklayarak birkaç tedirgin adım attım.
Gözlerim karanlığa alışınca otoyola yakın olduğumu anladım. Asfalt yol
boyunca yürüdüm. Gecenin sessizliğinde sadece ayak seslerimi duymak
beni ürpertiyordu. Solumdaki ağaçların arasında bir parıltı olduğunu
fark ettim. O an merak duyguma yenildim ve ağaçların arasından bir süre
sürünerek parıltıya doğru yaklaştım. Dallar ve otlar arasından gördüğüm
manzara karşısında donup kaldım. Bir ateş yakılmıştı ve bir adamla bir
kadın ateşin etrafında dört ayak üzerinde dönüyor ve uluyordu.
Üzerlerinde hiçbir giysi yoktu. Ateşin verdiği ışık, vücutlarındaki
irinli yaraları aydınlatıyordu. Ulumaları neredeyse bir şarkı
denebilecek ritmik bir düzen içinde devam ediyordu. Az öteden gelen
tüfek sesleriyle bir anda durup sustular. Bir süre boyunca hiçbir şey
olmadı, zaman durmuş gibiydi. Tüfek sesleri bu sefer daha yakından
duyulmaya başlayınca, adamla kadın karanlık ağaçlara doğru dört ayak
üstünde kaçtılar. O sırada ateşin üzerinde et piştiğini gördüm.
Açlıktan ölmek üzereydim, şuursuz bir halde pişen ete doğru yürürken
buldum kendimi. Yerdeki bir dal parçasıyla ateşteki eti çekmeye
çalıştım. Et buharlar çıkararak toprağın üzerine düştü. Sıcaklığına
aldırmadan ince uzun et parçasının ucundan bir ısırık aldım. Çiğnerken
dişim sert bir şeye çarptı. Ne olduğunu anlamak için eti ağzımdan
avucuma çıkardım. Dişime çarpan nesnenin bir insan tırnağı olduğunu
anlayınca kusmak istedim. Ama midem tamamen boştu, tek yapabildiğim
öğürmek oldu. Tam o sırada ağaçların arasından üç tüfekli adam çıktı.
Tüfeklerini bana doğrulttular. Bana en yakın olanı: ‘Geber pis hayvan!’
diye bağırdı. ‘Lütfen!’ dedim, ‘Lütfen bana yardım edin.’ Adam yüzüme
şaşkın şaşkın bakarken tüfeğini indirdi ve diğerlerine de indirmeleri
için işaret verdi. ‘Sen kimsin?’ diye sordu bana. ‘Çok açım.’ dedim.
‘Çok susadım. Lütfen.’ Adam yanıma geldi, bitkin gözlerime fener tuttu
ve sırt çantasından ufak bir battaniye çıkardı. Beni içine sarıp
kucağına aldı. Tüfekli adamın kucağında bir kamyonete bindim ve o
lanetli yerden son sürat uzaklaştık.

okusan..bu arada residen evil dan yani ölümcül deneyden esinlenmiş ve alıntıdır.

ewt

ay anam annesine yazık oldu çocuğun ya

bencede yazık oldu

keşke ölmeseydi [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Okudum Şimdi Çocuğa Çok Yazık Olmuş!

Çoğu yer mide bulandırıcı ve korkunçtu

çocuğa yazık olmuş [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

paylaşım için saol [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]